اثرات روانی صدا در محیط بیمارستان های اصفهان

چکیده سابقه و هدف: مشاهدات نشان داده اند که سروصدا در رأس فهرست شکایاتی است که توسط کارکنان و نیز از سوی بیماران گزارش شده است. هدف پژوهش حاضر یافتن منبع اختلالات ناشی از سر و صدای بیمارستانی و تمایز بین سروصدای ایجاد شده توسط افراد و اشیاء می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه پژوهشی از نوع علّی پس از وقوع است. به منظور بررسی رابطه ی متغیرها، اختلالات ناشی از سروصداهای بیمارستانی در 161 بیمار پس از عمل جراحی در بیمارستان های شهر اصفهان انجام شده است. نمونه گیری به صورت تصادفی نظام دار بود. بیماران در این پژوهش پرسشنامه اختلالات ناشی از سر و صدای بیمارستانی (توپف، 1985)، حساسیت به صدا (واین اشتاین، 1978) و مطلوبیت اجتماعی (مارلو-کرون، 1964) را تکمیل کردند و برای به دست آوردن سر و صدای عینی از گویه های خودگزارشی طراحی شده برای این پژوهش استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد هرچه حساسیت به صدا بیشتر شود احساس آزار دیدن از صدا نیز افزایش می یابد. بر خلاف تصور عموم، آزار دیدن از صدای ادراک شده با افزایش هم اتاقی ها کاهش می یابد اما با افزایش وسایل صدادار افزایش می یابد. استنتاج: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت درجه و میزان واکنش به سر و صدا به میزان سر و صدای عینی وابسته است. هر چند در دو زمینه شیء (وسایل صدادار) و فرد (تعداد هم اتاقی) اولی در جهت افزایش و دومی در جهت کاهش آزار دیدن نسبت به سر و صدا عمل می کند. تلویحات این پژوهش در محیط های بیمارستانی برای کاهش آزار ادراک شده سر و صدا مورد بحث قرار گرفته است.